www.biernacki.fora.pl

pfraczal

Urodził się 29 lipca 1909 r. w Rzeczycy nad Pilicą i aby kontynuować naukę ( z braku środków) po zdobyciu matury w Gimnazjum Humanistycznym w Tomaszowie Mazowieckim zdał egzamin do Szkoły Podchorążych Sanitarnych, której ukończenie wiązało się ze studiami na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Szkołę zakończył jako prymus otrzymawszy w nagrodę specjalnie grawerowaną „złotą szablę”. Przydział otrzymał do 49 huculskiego pułku piechoty, który stacjonował w Kołomyi, dokąd przeniósł się wraz z żoną Janiną z Biernackich.

Awansowany w 1939 r. do stopnia kapitana brał udzial w kampanii wrześniowej jako naczelny lekarz pułku i razem z pułkiem działającym w ramach 11 Dywizji Piechoty przeszedł cały szlak bojowy. Pułk prowadził wiele potyczek, a w nocy z 15 na 16 atakiem na bagnety rozbił pułk SS „Germania” niszcząc duże ilości sprzętu bojowego. Generał Prugar-Ketling wspomina, że rannych pozostawiano pod opieką jeńców, gdyż ani jednych, ani drugich nie dawało się zabierać na forsowne marsze. Pułk szedł na odsiecz Lwowa. 20 września tylko jego części - pod dowództwem majora Lityńskiego – udaje się przebić, reszta zmuszona jest poddać się Niemcom. Paradoksem historii ci, którym si udało, trafiają na listy katyńskie.
Kapitan Frączak trafia do jenieckiego szpitala w Jarosławiu lekarze pomagają tu w ucieczkach jeńców. Mają dość dużą swobodę ruchów, na tyle, że lekarz Frączak przekrada się do rodziny w Kołomyi, gdzie dzięki przytomności żony, i pomocy hucuła o nazwisku Arsenicz nie zostaje aresztowany. Wraca czeka na rodzinę, która ostrzeżona przez starych pacjentów wyjeżdża w ramach wymiany niemiecko-rosje ich w mundurze kolejowym dziadek Piotr, który dzięki pomocy kolejarzy przemyci ich do Generalnej Guberni.

W cywilu zatrudnia się w służbie zdrowia w Tomaszowie, która zaangażowana jest mocno we wspieranie oddziału Hubala. W sierpniu 1940 r. przenosi się do rodzinnej Rzeczycy, gdzie jest lekarzem ubezpieczalni i prowadzi prywatną praktykę. należał do pierwszejgrupy konspiracyjnej na terenie Spały, organizowanej przez nadleśniczego „Sosnę”, że jako jeden z pierwszych składał przysięgę w konspiracyjnej kompanii piechoty w Rzeczycy, której sztandar do 1957 r. przeleżał ukryty w miejscowym kościele. W strukturach Armii Krajowej pełnił funkcje jako lekarz i jako oficer. W 1944 r. był członkiem sztabu rejonu Spała , do 19 stycznia 1945 r. sztabu Obwodu Rawskiego (ps. Arsenicz – w kilku publikacjach opisywany jako nazwisko nieznane), a 1 I 1945 awansowany zostado stopnia majora.

Po zakończeniu działań wojennych, m.in. z uwagi na to, że stacjonujące nad Pilicą wojska radzieckie często potrzebowały „wracza”, znów przenosi się na chwilę do Tomaszowa, ale zaraz rusza dalej i do Dębna Lubuskiego, gdzie od podstaw tworzy szpital powiatowy. W maju 1950 r. zostaje przeniesiony do Szczecina na stanowisko dyrektora Wojewódzkiego Szpitala Dziecięcego przy ul. Świętego Wojciecha, gdzie jego rola jako organizatora służby zdrowia i lekarza chyba jest nie do przecenienia. W latach siedemdziesiątych pływa jeszcze jako lekarz okrętowy na statkach „Ziemia Szczecińska” i „Tobruk. Zmarł 22 II 1975 w Szczecinie.